Að vera sameiningartákn þjóðar

Ég tek það skýrt fram að ég er fyrir löngu búinn að fá algerlega nóg af ICESAVE og finnst það skammarlegt að tæplega 9 sólarhringar á Alþingi og allar mínúturnar í fjölmiðlum hefðu átt að fara í annað en uppgjör og skuldaskil. 

Af nógu er að taka í niðurskurði og kjaraskerðingum samt.

En mig langar aðeins að velta fyrir mér byltingunni sem hefur orðið á embætti Forseta Íslands í tíð Ólafs Ragnars Grímssonar.  Þetta mál verður klárað í atkvæðagreiðslu eða fyrir dómstólum - báðar leiðir eru ömurlegar og geta haft áhrif á ríkisfjármál.

En það verður að fara rækilega yfir embætti Forseta Íslands og hlutverk þess í lýðveldinu!

Fram að tíð Ólafs Ragnars voru mörg afdrifaríkustu mál þjóðarinnar lögð fram.  Innganga í NATO og EES, kvótakerfið, skattkerfisbreytingar, upptaka og niðurfelling Þjóðhagsstofnunar og mörg önnur.

Í öllum þessum tilvikum, þrátt fyrir jafnvel uppþot eins og við inngönguna í NATO var ákveðið að þingræðið væri sterkasta vald samfélagsins sem Ísland er.  Forsetar hafa undirritað þau lög sem frá þinginu koma í því ljósi að landsmenn þekktu reglur þess samfélags og kysu sér þing til að taka ákvarðanir.

Staða Forseta Íslands var að vera hinn endanlegi sendiherra ríkisins, sameiningartákn landsins bæði á heimavelli og útivelli.

Í dag er ekkert fjær þeim veruleika en að Forseti Íslands sé sameiningartákn.  Ég efast ekki um það að Ólafur Ragnar er að vinna samkvæmt þeim skilningi sem hann leggur í embættið, en alveg eins og í öðrum löndum þar sem stórt er spurt um lýðræðið þessa dagana held ég að tími sé kominn á að við spyrjum hvort það er vilji þjóðarinnar að einn einstaklingur, einungis sjálfum sér háður, geti tekið ákvarðanir gegn lögskipuðu þingi?

Ef það er okkar vilji eigum við að ganga lengra, ákveða það að auka völd forsetans og tryggja það að kosið verði á fjögurra ára fresti um embættið og ekki megi sitja meira en tvö kjörtímabil.  Það þarf þá að leggja upp með skýrar vinnureglur milli þings og forseta og það er auðvitað ótækt að ekki sé til rammi um þjóðaratkvæðagreiðslu og það sé vald forsetans eins að henda málum þangað inn.

Ef ég væri stjórnmálamaður núna myndi ég fara að leita mér að annarri vinnu því vinnustaðnum mínum hefur verið snúið á haus og ekki ástæða til að ætla annað en að nú fari þau mál þar í gegn sem þóknast forsetanum eða þeim sem ekki fylgja undirskriftarlistar.

Ég spyr t.d. um mál eins og kvótamálið.  Er ástæða til þess að rífast um það áfram nema að þekkja skoðun forsetans, eða sjá hvort koma fram undirskriftarlistar?  Hvað segjum við almenningur um skattahækkanirnar t.d. - sem skipta öll heimili landsins meira máli en það sem nú er rifist um.

Getum við komið fram með undirskriftarlista gegn næstu fjárlögum, bara búið til "gjá milli þings og þjóðar" sem forsetinn þá bregst við á hvíta riddaranum?

Ég hef rætt við félaga mína af Norðurlöndum og Evrópu, þeir telja það óhugsandi að ríkjandi þjóðhöfðingjar, áhrifalausir eins og Forseti Íslands hafa verið hingað til, færu svona gegn réttkjörnu þingi og hrista einfaldlega hausinn.  Þetta skilja þeir ekki.

Þetta hlýtur að verða umræðan nú, því þarna er að mínu mati skýrasta ástæða þess að það þarf að endurskoða stjórnarskrána.

Og ef að einhver heldur það að ákvörðun forsetans í dag verði til þess að treysta bönd þjóðarinnar þá á að senda þeim án tafar Bjartsýnisverðlaun Brösters.  Rifrildið á þingi er bara að færast út á göturnar og það er ekki neinum til góðs held ég.

Áhrifalítið sameiningartákn eða æðsti valdhafi?  Hvora forsetatýpuna viljum við....

Forsetinn staðfestir ekki