Sugardaddies eða fyrirtækjarekstur?

Heimsfótboltinn var nú sennilega besta birtingarmynd fjármáladellunnar. 

Skyndilega stigu fram skrilljónamæringar sem ákváðu að fótboltalið væru orðin stöðutákn í stað snekkja eða einkaþotna.  Sumir áttu og eiga pening til að eyða í fullkomna dellu, svona svipað vitlaust eins og ég fengi strengjakvartett til að spila í tveggja ára afmæli dóttur minnar núna 25.febrúar.

En svo voru líka aðrir, pappakassar sennilega, sem áttu enga peninga en gátu fengið lán.  Þar á meðal Björgúlfur Guðmundsson sem keypti West Ham og í kjölfarið voru keypt nöfn í stað fótboltamanna og flottræfilsháttur settur af stað hjá liði með miklar tengingar við fólk í lægri miðstéttum löndum, lið með mikla fótboltasál en sem hafði aldrei átt yfirbyggingu.

Og nú hrynja lið eins og gorkúlur.  Leeds fór fyrst, Newcastle svo og núna eru Portsmouth að fara og spurning hvað verður um West Ham.  Í Skotlandi eru Rangers í miklum vanda og fjárhagskröggur skekja lið eins og Feyenoord og Valencia.

Ekki er ólíklegt að einhver lið hverfi af sviðinu og verði ævarandi merki þessara arfavitlausu tíma, í boltanum og í lífinu almennt!

Ég beið lengi eftir að fá svona sugardaddy til míns liðs, í Liverpool, en núna held ég að maður hljóti að biðja um ábyrgan fyrirtækjarekstur í stað slíkra manna sem því miður virðast arðræna þá staði sem þeir koma að.

Mikill niðurskurður hjá West Ham