Að skipta um skoðun

Þessa dagana virðist það skyndilega einhvern veginn vera alls staðar hæst á baugi hvað það er að skipta um skoðun, hvenær það á við, hvaða dilk það dregur á eftir sér og hvernig fólk það er sem tekur upp á því.

Skoðanir eru frábærar.  Góður vinur minn sagði mér einhvern tíma að hann teldi mig hafa skoðun á öllu.   Sennilega er það rétt.  Helga Lind hefur nokkrum sinnum öfundað vinkonur sem hafa fengið að velja lit á kerti eða annað innanhússkraut óáreittar frá athugasemdum makans.

Ég held að skoðanamyndun sé eins og annað, sumt meðfætt, annað lært og svo það þriðja tengist reynslu manns af lífinu. 

Seint verður fólkið mitt talið skoðana-lyddur sem situr hljótt hjá, öðru nær.  Vissulega er stundum töluvert verkefni að henda reiður á skoðanaskiptum í þeim góða hópi sem stundum nær sér á flug.  Ég held að í því fjöri hafi maður lært að hugsa skoðun sína dýpra og hvernig maður kemur henni á framfæri.

Svo kemur reynslan inn.  Maður fylgist með hlutum í kringum sig, því sem gerist í samfélaginu.  Því sem er næst manni og því sem stendur manni afar fjær.  Og þá gerist oftast undrið...

Maður skiptir um skoðun.  Oft í kjölfar rökræðu eða vegna þess að reynslan kennir manni það að skoðun manns stóðst ekki eða það vantaði upp á hana í því samhengi þess lífs sem maður hefur valið sér.

Þegar maður er ungur þá telur maður sig vita allt en veit ekki mikið, svo hallast þetta yfirleitt í hina áttina.  Maður áttar sig á því að maður veit ekki öll svör en veit þó örugglega miklu meira en þegar maður taldi sig vita allt.  Það er svolítið merkileg upplifun finnst mér.

Hitarifrildin sem ég átti við 15 ára vini mína um að Liverpool væru svo langbestir eða einhver músík væri ömurleg eru í baksýnisspeglinum ekki merkileg heimild um gríðarlega öfluga aðferð til að lýsa skoðun sinni, en var klárlega barn síns tíma.  Á þessum 26 árum sem hafa liðið hafa samtölin orðið á annan veg.  Ég er ekkert að svekkja mig lengur á því að menn fíluðu ekki "Digging your scene" eða að Bruce Grobbelaar sé það besta síðan brauðristin var fundin upp.

Núna eru skoðanaskiptin á annan veg. Og svei mér þá, maður bara skiptir oft um skoðun þegar maður heyrir rök sem manni finnast vera réttari en þau sem maður hafði þegar maður kom við borðið.

Það að skipta um skoðun er að mínu mati eitt það öflugasta sem maður upplifir, þá hefur maður tekist á við sinn eigin huga og breytt smáatriði í honum sem stundum leiða mann inn á nýja braut.

Björt Framtíð og þátttaka mín í henni er eitt dæmið.

Þá tók ég mig til og gekk úr stjórnmálaflokki í annað sinn.  Varð sem sagt flokkaflakkari því ég skipti um skoðun.  Eða það skilst mér að sé skilgreiningin á slíku framferði fullorðins fólks.

Ég hef síðan ég rak mig fyrst í þetta orð á víðlendum alnetsins velt því fyrir mér hvort það er neikvætt eða jákvætt orð? Er það að styðja stjórnmálaflokk skoðun sem maður á að velja sér 18 ára eitthvað sem er þá í ætt við ást mín á Bruce Grobbelaar þegar ég var fimmtán?

Og ef ég skipti um skoðun á flokk og verð "flokkaflakkari" er það þá neikvæðara en það t.d. að halda fram skoðun sem óbreyttur þingmaður en afneita henni þegar maður er orðinn formaður flokks.  Það hef ég sjálfur orðið vitni af.  

Er það kannski þannig að það er verra að vera "flokkaflakkari" í skoðunum en "skoðanaflakkari" í flokki.   Held ekki.

Skoðanaskipti eru þroskandi og ennþá frekar þegar maður finnur að hin nýja skoðun manns lætur manni líða vel og svo enn frekar þegar maður rekur sig á það að til er fólk með sömu skoðun.  Svei mér þá, það veitir bara bliss og gleði, miklu meiri en þegar maður taldi sig hafa rústað einhverjum í rökræðu.

Því það er eins og vís maður sagði í mín eyru um helgina, "allt í lífinu snýst um virðingu" og heilbrigð skoðanaskipti, full virðingar leiða til góðs.  En það er næsti vangaveltupistill - virðingin.