Íslenski dagurinn

Mér finnst 16.nóvember orðinn "Íslenski dagurinn", ekki bara dagur tungunnar.

Auðvitað er dagurinn helgaður tungumálinu, en tungumálið er svo samofið þessari litlu þjóð að við leyfum okkur að slá aðeins á brjóstið þennan daginn og tala um sigur okkar yfir áhrifum annarra og drögum upp hetjur sem voru lykilmenn í þeim slag.  Jónas mestur auðvitað.

Of mikið hefur verið gert úr því á síðustu misserum að gera lítið úr hetjum 19.aldar finnst mér.  Þessir menn áttu örugglega sín vandamál.  Voru örugglega breyskir, sumir meira en aðrir.

En framlag þeirra til Íslands var ofboðslegt og ást þjóðarinnar á þeim var haldreipi á erfiðum tímum og veitti þjóðinni trú á því að hún gæti lifað sjálfstætt og ráðið sínum málum sjálf.  Það er þeim að þakka að við sitjum hér á milli Færeyja og Grænlands, sjálfstætt lýðveldi.

Ég fylltist þjóðernisrembing og stolti yfir því að vera Íslendingur í gærkvöldi.  Fannst athöfnin í Þjóðleikhúsinu falleg, verðlaunahafinn afar verðskuldaður og stofnanir þær sem verðlaunaðar voru áttu sín verðlaun líka skilin.  Arfleifð Jónasar liggur í textum hans um fegurð þess smáa í umhverfinu og manninum.  Þar á okkar styrkur að liggja.  Við þurfum ekki að verða mest, ekki einu sinni miðað við höfðatölu.

Vöndum okkur bara við það að vera við.  Íslensk, pínu sveitó, pínu ofvirk, hörkudugleg, umburðarlynd, með grófan húmor, afskiptasöm um náungann og ákveðin í að lifa lífinu lifandi. 

Þannig lifðum við af á þessum harðbýla kletti í hafinu.

Sigurbjörn Einarsson hlaut verðlaun Jónasar Hallgrímssonar

Ferðalok

Á mánudegi hófst vinnan fyrir alvöru.  Eftir flakk um Belfast og Bretland almennt kom að því að heimsækja skóla.

Á mánudeginum fórum við í úthverfi Belfast, Ballyclare.  Hverfið er byggt mótmælendum eingöngu og við fórum og skoðuðum skólana, Ballyclare Primary (5-11 ára) og Ballyclare Secondary (12-17 ára).  Ég fór í Secondary.  Í honum voru um 700 nemendur.  Skólinn er vinsæll skóli á svæðinu, margir nemendur koma frá Belfast til að sækja námið.  Skólinn leggur mikið upp úr verklegum greinum, sem eru ótal margar í Bretlandi.  Kúnstin þar er að hægt er að taka 27 próf, hálfsamræmd (GCSE), t.d. í leiklist, myndmennt, smíðum, heimilisfræði og ýmsu öðru auk hinna hefðbundnari greina.  Enda sá maður glæsilega aðstöðu fyrir þessar greinar!  Barnaskólinn þótti skemmtilegur líka, ótal verkefni fyrst og fremst byggð upp á hópvinnu.

Eftir hádegið fóru kennararnir á fyrirlestur í Námskrár- og námsmatstofnun N.Írlands, hjá David McKee vini mínum.  Aðrir starfsmenn fengu aukatíma í verslunum.  Fyrirlestrarnir voru langir og erfiðir, en inn á milli áhugaverðir!

Að þeim loknum var farið niður í miðborg að versla.  Ég hafði dópað mig upp af Panodil Hot kvöldið áður og gat því loks farið að versla.  Belfast er frábær verslunarborg.  Bæði hægt að finna ódýrar búðir og vandaðar búðir.  Enda var talsverð yfirvigt á heimleiðinni!  Mánudagskvöld?  Burger King, var búinn að fá nóg af matsölustöðum og svo auðvitað Robinsons og Fibber McGee.

Þriðjudaginn fórum við svo til Vestur Belfast í hverfi kaþólikka.  Sáum Holy Child Primary School og St. Genevieve's Secondary School for girls.  Ég fór í Secondary (12-17 ára).  Þar voru 1024 nemendur, allt stelpur.  Skólinn var geysilega vel búinn í nýju flottu húsnæði.  Aftur tók maður eftir áherslunni á verklegar greinar og þarna var líka markvisst unnið með skólabúninga sem stýri- og upplýsingatæki.  Yngstu nemendurnir og þeir elstu voru aðgreindir, með öðru vísi búninga en aðrir.  Þeir yngri svo auðveldara sé að hjálpa þeim að læra á skólann og kerfið og þeir elstu voru þar með komnir með aðgöngumiða að ýmsum hlutum.  Holy Child var rólegri skóli, með mikinn aga (5-11 ára) og áherslu á trúna.  Reyndar var það líka í Genevieve's þar sem enn vann nunna og í skólanum var kapella.  Í báðum skólum hefjast allir dagar með bæn og hjá þeim yngri endar hann á sama hátt.

Í hádeginu fór svo 24ra manna hópur að skoða Forge Integrated School.  Til að loka hringnum.  Það var blandaður skóli, mótmælenda og kaþólikka.  Þar var sonur Ásdísar sem ég hef áður greint frá.  Skólinn byggðist að miklu leyti á "Learning through play", eða "Lærum í gegnum leik".  Það var mjög gaman að sjá og fróðlegt að heyra hversu erfitt var að koma slíkum skóla á koppinn.

Að heimsókn lokinn fórum við í University of Ulster.  Þar fengum við að fræðast um kennaramenntun á N.Írlandi og möguleika á Mastersgráðu.  Ja svei mér, kannski bara............

Ég hafði ákveðið að hafa daginn langan og þjappa prógramminu saman þannig að við ættum frí til heimferðar á miðvikudeginum.  Við Atli vorum aðeins að pæla í því að stökkva upp í flugvél og fara á Anfield að horfa á Liverpool - Besiktas, en vorum báðir óvissir um úrslit leiksins.  Þarf ekki að segja ykkur hversu asnalega okkur leið þegar við sáum síðustu 2 mörkin í 8-0 sigri okkar manna.  Ekki lagaðist það daginn eftir þegar við hittum Íslendinga sem sögðu okkar hve auðvelt var að útvega sér miða utan við völlinn!

En við fórum á Europa og fengum okkur kokteil í staðinn.  Ekki kom annað til greina en að kíkja á Robinsons síðasta kvöldið.  Þá heyrðist sagt á barnum þegar hópurinn birtist:  "The Icelanders are here"!  Skemmtilegt!

Miðvikudaginn áttum við svo til kl. 14.  Ákveðið var að gefa daginn frjálsan, sumir fóru að versla síðustu flíkur og hluti á meðan aðrir fóru í skoðunarferð til Belfast Castle, sem stendur á hæð ofan við borgina.

Að lokinni verslunarferð var svo bara að pakka niður, upp í rútu og út á völl.  Á leiðinni komum við við í Stormont, þinghúsi þeirra N.Íra.  Loksins hefur þeim tekist að koma þinginu á legg, eftir mikið japl - jaml og fuður.  Við meira að segja sáum Gerry Adams, yfirmann Sinn Fein í gegnum glerið!  Glæsilegt hús í glæsilegu umhverfi!

´

Þá var komið að ferðalokum.  Eftir 9 tíma ferðalag var lent í Keflavík, áfallalaust.  Rútan heim og heimkoma kl. 05:00 um nóttina.  Það voru þreyttir en glaðir starfsmenn sem voru mættir í vinnu kl. 09:50 á fimmtudeginum eftir flotta ferð til skemmtilegrar borgar.

Viss um að þangað fer maður aftur.

Norður Írlands ferðin, tengt fréttinni.

Á sunnudaginn fengum við rútuna okkar og bílstjórann frábæra - Tommy.  Rútan var splunkuný með öllum mögulegu þægindum, alveg stórkostleg smíði sem gældi við okkur það sem eftir var ferðar.  Tommy var ekki bara bílstjóri, heldur líka ansi góður sögumaður sem var með indælan húmor sem féll vel að okkar hópi.

Skoðunarferð sunnudagsins hófst í Belfast.  Við keyrðum fyrst eftir Falls Road, höfuðvígi kaþólskra við aðskilnaðarvegginn sem skilur milli mótmælenda og kaþólskra í Belfast.  Þessi deila milli kaþólskra og mótmælenda á N.Írlandi er með hreinum ólíkindum og allt of einfalt væri að tala um að trú væri þar aðalatriðið. 

Deilan snýst auðvitað fyrst og fremst um þann vilja mótmælenda að vera enn hluti af breska ríkinu en kaþólskir vilja verða hluti af írska lýðveldinu.  Það væri líka einföldun, því eftir að átökin "The Troubles" gusu upp á ný upp úr 1970 varð deilan líka persónuleg ogo hatrömm, þegar fjölskyldur urðu fyrir áföllum í stríði og smám saman breiddist harmurinn út.  Þó virðist friðarferlið vera að komast af stað og atburðurinn sem þessi frétt segir frá er vissulega skref í rétta átt. 

Tommy vinur okkar talaði um að kaþólikkarnir hefðu verið "duglegri" í friðarferlinu en mótmælendur og minntist einmitt á þetta atriði.

En byrjum á Falls Road, þar var höfuðvígið hinna kaþólsku, og m.a. blokk sem var svo hatrömm að breski herinn var látinn fá þrjár efstu hæðir hennar til að ná niður hörkunni.  Vandinn varð sá að svo mikið var hatrið að hermennirnir áttu engan séns að komast inn og út úr byggingunni af jörðu.  Ráðið var þá að setja þyrlupall efst á blokkina og þannig fóru hermennirnir inn og út!Risastórar veggmyndir eru einkennismerki baráttunnar í gegnum tíðina.  Eins og t.d. mynd af Bobby Sands sem prýðir endavegg skrifstofu Sinn Fein við Falls Road  Sá dó í hungurverkfalli 1981 vegna deilna um fangabúninga sem hann og félagar hans áttu að vera í.  Um alla Belfast eru slíkar veggmyndir.  Ákvað að vera ekki að setja hér inn sumar þær grófustu sem tala allhressilega illa um mótaðila sinn í deilunum, hvort sem það er krúnan eða kaþólskir.

Gata mótmælenda hinum veginn við friðarvegginn heitir Shankill Road.  Þar var einn hryllingsatburður stríðsins árið 1993 þegar 10 manns létust í fiskbúð við götuna.  Frést hafði af mörgum helstu fyrirmönnum UDA og UFF á fundi á efri hæðinni.  Tveir IRA menn löbbuðu inn í búðina og ætluðu að skilja hana þar eftir.  Sprengjan sprakk of snemma og kostaði annan þeirra lífið.  Hinn slapp úr fangelsi árið 2000 þegar friðarsamkomulagið var undirritað.

Það sama má segja varðandi Shankill og Falls.  Veggmyndir.  Kíkjum á eina þar.

Ekki beint vinalegt.  Sjáið rauðu höndina, var tákn fyrir mótmælendahópinn eða "loyalists".En nóg af deilum, vonandi er smám saman að verða friður í N.Írlandi og fólk þar er bjartsýnt, helstu leiðtogar hvors hóps um sig virðast vera að talast við og ákveðnir í að ná árangri, þjóðinni til heilla.

En Belfast er heimahöfn Titanic, þar var skipið byggt og sent til Southampton 1912 fyrir sína fyrstu og síðustu ferð.  Belfast var mikil skipasmíðaborg, en sá iðnaður er nú hruninn.  Mikil andlitslyfting hefur verið gerð á borginni undanfarin ár og svo er nú komið að hafnarsvæðið og miðborgin eru bara nokk glæsileg.

Að lokinni Belfast skoðun var svo haldið í norður, til Giants Causeway á norðvesturhorni Írlands.  Þar eru glæsilegar stuðlabergsmyndanir í og við fjöruna á um tveggja mílna kafla.  Þar er nú viðurkennt heimsminjasafn og mikill ferðamannastaður.

Sól skein í heiði og við stoppuðum þarna í um þrjá tíma í stórbrotnu landslagi.  Nafngiftin, Vegur Risans kemur af skemmtilegri sögu.  Sagan segir að írskur risi, Finn að nafni hafi hlaðið veg til Skotlands til að berjast við risann Benandonner.  Þegar hann kom til Skotlands og sá stærð þess skoska varð Finn hræddur og hljóp heim til konunnar sinnar, Oonagh, og bað hana um að fela sig fyrir Benandonner sem auðvitað elti Finn yfir til Írlands.  Konan klæddi Finn í barnaföt og setti hann í risavöggu.  Þegar Benandonner bankaði uppá og spurði eftir Finn sagði Oonagh mann sinn ekki heima, en sonur þeirra lægi þarna í vöggunni.

Benandonner varð svo hræddur þegar hann leit í vögguna, reiknaði með að Finn væri rosalegur fyrst þetta væri ungabarnið hans, hljóp heim og braut veginn niður á leiðinni, þannig að einungis er hægt að merkja hann við strendur landanna beggja, Írlands og Skotlands.

Fallegur staður og skemmtileg saga.

Að skoðunarferð lokinni var strandlengjan keyrð og stoppað á nokkrum fallegum útsýnisstöðum.  Komum líka við á lítilli huggulegri írskri sveitakrá þar sem bragðað var á Guinness bjór og Bushmills viskíi, írskum eðaldrykkjum.  Þegar heim til Belfast var komið fóru allir í snyrtingu því farið var með hópinn út að borða á Zen Restaurant, japanskan stað stutt frá hótelinu.  Þangað kom til okkar Ásdís Líndal, íslensk kona búsett í Belfast sem hafði hjálpað okkur í skipulaginu.

Maturinn var æði, staðurinn skemmtilegur og hópurinn glaður.  Auðvitað var farið á Robinson's en í þetta skiptið fór ég snemma heim, var lasinn allan daginn og fékk lyfjakokteil frá vinum mínum til að sjá hvort ekki yrði ég hressari þegar vinnan hæfist.  Svo ég bara skreið uppí til hans Togga og hraut honum til samlætis.  Meira á morgun.

UDA heitir að vinna að friði á Norður-Írlandi

Ferðasaga, hluti 1.

Hæ.

Hefst þá ferðasaga Belfastfara úr Grunnskóla Snæfellsbæjar.

Við ákváðum að leggja af stað fimmtudagskvöldið 1.nóvember til að vera þokkalega upplögð eldsnemma að morgni 2.nóvember.  Flugum til London kl. 09:00 og lentum klukkan 12:00.  Heiðskírt yfir London og við sáum hin stórglæsilegu fótboltamannvirki Wembley og Emirates í nærmynd.  Glæsilegt!  Við flugum svo frá London kl. 15:30 og lentum í Belfast kl. 16:30, tékkuðum okkur inn á Jury's Inn í miðborg Belfast og svo tók við fyrsta máltíðin.  Fórum á frábæran kínverskan veitingastað, alls 26 manns og borðuðum eftirminnilega góðan mat.

Okkur hafði verið bent á krá sem væri nálægt okkur og héti Robinson's.  Inn af henni væri svo lítil krá með lifandi írskri tónlist, Fibber McGees.

Skemmst er frá því að segja að þarna var farið hvert kvöld í ferðinni.  Hreint frábær staður, ný hljómsveit á hverju kvöldi með írskri músík í besta gír sem við kunnum jú að meta Íslendingar.  Mæli eindregið með Fibber til þeirra sem ætla að skemmta sér í Belfast.   Beint á móti Europa hótelinu, mest sprengda hóteli í heimi, sem er í dag þekkt fyrir kokteilbarinn sinn, The Piano Bar.

Á laugardeginum hafði Gunnar Örn náð að véla okkur þrjú með sér á Evertonleik.  Bjarni Þór Viðarsson fyrrum lærisveinn minn í 5. og 4.flokki FH og nú leikmaður þeirra gat bjargað okkur um miða og auðvitað fórum við.  Ég, Gunni, Stebbi og Snædís.

Hoppuðum upp í Ryanairflugvél og lentum á John Lennon airport um kl. 10.

Auðvitað notaði ég tækifærið og tók fólkið með mér upp á Anfield Road og labbaði með þau inn á The Park til að drekka einn öl á heimavelli bestu stuðningsmanna í heimi, þeirra hörðustu úr Kop-stúkunni.

Leigubílstjórarnir í Liverpool eru heimsþekktir fyrir spjallgáfu og liðlegheit.  Sá sem skutlaði okkur á Anfield benti okkur á gönguleið milli Anfield og Goodison Park, heimavallar Everton.  Skemmst er frá því að segja að það er fáránlega stutt á milli staða þegar maður ratar.  Eftir um 10 mínútna gang vorum við komin á Goodison Park, heimavöll Everton.

Leikurinn var hin besta skemmtun, endaði 3-1 með tveimur mörkum í uppbótartíma.  Enn einn leikurinn þar sem ég fæ a.m.k. þrjú mörk, enn hef ég aldrei fengið að sjá leik erlendis með færri en þremur mörkum í.  Stemmingin var reyndar frekar róleg, ekki lík því sem maður á að venjast á Anfield, en var það ekki bara eðlilegt?  Litli bróðir ekki eins hávær og risinn bróðir hans.  Það var skemmtilegast í túrnum að hitta Bjarna, orðinn stærri en ég og ákaflega mannalegur.  Vona innilega að hann nái árangri á sínum ferli, þó auðvitað verði erfitt að halda með Everton ef hann fer að spila þar.

Eftir leik náðum við bara smá stoppi í miðborg Liverpool, svo aftur upp á flugvöll, hopp yfir, út að borða á indverskum stað og svo Robinson's og Fibber.  Þeir sem ekki fóru á völlinn þennan dag fóru að versla og komust að því að borgin var hreint dýrleg verslunarborg og margir seðlarnir flugu út.  Ég komst að því líka, en meira um það síðar.  Á morgun rabba ég um sunnudaginn, þegar við fórum í afar eftirminnilega verð um Belfast og upp til Giants Causeway.

Back from N.Ireland

Hæ!

Loksins kominn heim með tíma til að blogga.  Ætla þó bara að vera stuttorður, á eftir að búa til upphitun á eoe.is/liverpool í dag og það verða stóru skrifin.

Ætla að reyna að setjast niður um helgina og koma með blogg, eitt eða tvö, um velheppnaða námsferð starfsfólks Grunnskóla Snæfellsbæjar til Belfast sem stóð frá 2. - 8.nóvember og hafði étið nær allan frítíma skólastjórans.

Var samt voðalega grobbinn að þegar Sigríður Birta skreið uppí í nótt heimtaði hún að fara að kúra hjá pabba í þetta skipti.  Það er ekkert sem jafnast á við það þegar börnin manns sýna manni ástúð.  Ekki neitt.

Heyrumst síðar.

Rökrétt ákvörðun en átti ekki Eyjólfur að segja upp sjálfur?

Kom mér ekki á óvart í raun, en hélt að KSÍ myndi biðja Eyjólf um að stjórna á Parken.

Held að umræðan síðustu daga um smástrákapör fullorðinna knattspyrnumanna og að því er virðist ótrúleg ítök ákveðinna leikmanna í liðinu hafi bara leitt í ljós að Eyjólfur sé búinn að missa trú leikmanna, þjóðar og stjórnar.

Það sem mér fannst verst var að Sauðkrækingurinn Eyjólfur virtist bara alls ekki átta sig á því sjálfur.  Þessi indæli drengur sem á að baki ansi flekklausan feril sem leikmaður og náði fínum árangri með U-21 taldi sig ennþá eiga mikið eftir með liðið og ítrekaði það í öllum viðtölum eftir tapið í Liechtenstein.

Ég held að það sé alveg ljóst að KSÍ ætlar sér að hrista vel til í málum A-landsliðs karla og ég er sannfærður að nú er komið að því að taka á smástrákapörum og óásættanlegri framkomu í tengslum við leiki íslenska landsliðsins. 

En ljóst mál er að á því þarf að byrja.  Ég vona líka að á þessum tímapunkti verði farið í samstarfsverkefni KSÍ forystunnar og þeirra sem starfa í grasrótinni til að uppræta allar klíkur, allt agaleysi og smáborgarakreðsur til þess eins að búa til landslið aftur sem öllum þykir erfitt að mæta.

Ég vona að KSÍ óski eftir íslensku þjálfarateymi á Parken.  Það á að taka sér góðan tíma í að finna eftirmann Eyjólfs, við erum með fullt af góðum atvinnumönnum og haug efnilegra stráka, sem verður að nýta á réttan hátt í landsliðinu.

Smástrákar sem líta á landsliðið sem vettvang til að klobba í reit, þar sem aðalmál æfingarinnar er hvort ungir vinna gamla og fara svo bara í bæinn eftir leik eiga bara að borga sinn flugmiða sjálfir á þessa staði og geta borgað sinn miða á landsleiki. 

 Áfram Ísland!

Eyjólfur hættur sem þjálfari landsliðsins

Aðeins af áfengi.

Mikið búinn að vera að velta mér upp úr þessu ágæta frumvarpi þar sem á að gefa möguleika á að selja léttvín og bjór í matvöruverslunum.

Ég verð að viðurkenna það að ég sé ekki þörfina á því.  Viðurkenni alveg að fyrir 10 árum fannst mér kannski annað, því þá voru mun færri Vínbúðir, alls ekki á flestum þéttbýlisstöðum, lokuðu snemma þar sem þær þó voru og raðir um helgar á þeim stutta opnunartíma sem þá var.

Núna bara er það ekki svona.  Ef ég vill kaupa rauðvínið með steikinni minni vel ég mér bara það að fara í Vínbúðina í sömu ferð, skil bara alls ekki hvað ég græði á því að labba í Hagkaup og sjá þar Euroshopper rauðvín.  Úrval og gæði Vínbúðaverslana eru nú virkilega ásættanleg og við sem erum skipulögð  förum annað slagið í Vínbúðina og eigum bara alltaf rauðvín og hvítvín í standinum.

Ég er alveg sannfærður um að léttvín og bjór inn í búðir sem eru líka að selja ýmsan annan varning mun leiða af sér aukið aðgengi þeirra sem ekki hafa lögaldur og auka verulega líkur þess að þeir nái að komast yfir áfengi.  Auðvitað veit ég að það gengur hreint ágætlega núna! 

Við verðum bara að átta okkur á því að við erum ekki samanburðarhæf við aðrar þjóðir sem leyfa nú sölu þessara afurða í matvöruverslunum.  Það eru um 20 ár síðan bjór var leyfður á Íslandi og ég myndi segja 15 ár síðan léttvín urðu daglegt brauð.  En neysluvenjur okkar eru enn frábrugðnar öðrum.  Matarboð á Íslandi inniheldur mun fleiri rauðvínsflöskur og við höfum því miður ekki minnkað neyslu brenndra vína nægilega.

Ég hef bara verulegar áhyggjur af því að rauðvín í t.d. Hagkaup muni einfaldlega þýða það að fleiri flöskur verði keyptar í hvert sinn sem steikina á að bragða!  Svo verður aðhald þessara verslana að verða gríðarlegt.  Dóttir mín var að vinna í verslun hjá þekktu fyrirtæki fyrir 2 árum, þá 13 ára.  Eitt kvöldið þegar ég kom til hennar var hún ein að vinna, stjórinn "skrapp frá".  Þá kom inn unglingur og bað um sígarettur.  Dóttir mín 13, spurði hvort viðkomandi væri orðinn 16!

Sjáum við það gerast líka, t.d. í jólaörtröðinni í Hagkaup þegar unglingar streyma í tarnavinnuna?

Finnst okkur í dag í alvörunni vera lítið aðgengi að víni og/eða það dýrt í samræmi við aðra matvöru?  Eigum við ekki að reyna að lækka kjúklinginn, fiskinn og ketið áður en við lækkum vínið, sem er að verða komið í samanburðarhæft verð við Norðurlönd og Bretland í búðum, þó annað sé uppi á teningnum á börum og skemmtistöðum.

Háttvirtur forseti, ég segi NEI.

Sól og sumarblíða á Sandinum!

Er í dag.

Alveg með hreinum ólíkindum hvað mikill munur er á útliti alls í svona veðri.  Bara æðislegt.  Vildi ég ætti almennilega myndavél, þvílíkur ljósa- og skuggadagur.

Annars er verið að hamast í háskólaverkefni sem á að skila á morgun, þá er námskeiðið "Stefnumiðuð stjórnun" að baki og bara lokaverkefni eftir til að ná Diplominu.  Að öðru leyti afslöppuð helgi með videoglápi og miklum svefni báða morgna.

Ætlaði að blogga um "stóra Margrétar Láru málið", en finnst þetta svo kjánalegt að engu lagi er líkt.  Slíkar getukosningar virðast vera erfiðari hjá konum en körlum, þetta hefur áður gerst í öðrum kvennaíþróttagreinum því miður.  Ætla ekki að segja meir, en allir vita að þetta var rangt val hjá konunum, þó að Fríða sé hörkuleikmaður.

En kveðjur úr sólinni á Selhólnum.

Geirharður

Fattaði fólk almennt orðaleikinn?

Heyrið mig nú bara, haldiði ekki bara að ljúfmennið Geir Þorsteinsson láti heyra í sér!

Gott mál.  Geir er yfirmaður stærstu íþróttagreinar landsins og virðist gera sér grein fyrir því að við erum með blæðandi hjartasár, knattspyrnuáhugamenn.  Ég hef fengið símtöl víðs vegar frá, mest frá handboltavinum mínum og nokkurra útlendinga sem gera talsvert grín að íslenskum fótbolta.  Norður Írskir vinir mínir skilja ekki eineltið sem þeir hafa orðið fyrir í leikjunum við okkur Íslendinga!

Vill aldrei verða sá sem vísa allri ábyrgð á þjálfarann.  Hins vegar virðist vera allsherjar aga- og skipulagsleysi í gangi þessa dagana og það er jú eitthvað sem hann þarf að svara fyrir.  En nýr þjálfari dugar ekki nema hann sópi burt þeim leikmönnum sem ekki hafa tíma til að leggja sig fram fyrir íslenska landsliðið.

Leikmenn sem spila með landsliðinu verða að bera merkið með stolti og komast þarf að því hvort tugir kjaftasaga um partýstand eftir og jafnvel milli landsleikja eru réttar.  Ef svo er þarf að taka fast á því máli án tafar! 

Geir er undir feldi, auk Þóris og Birkis vina minna.  Eins gott að sá feldur sé stór, því þeir Þórir og Birkir eru jú fullorðnir menn.

Gaman að sjá hver útkoman verður, en sannleikurinn er sá að 8 stig í þessari keppni er bara skömm!

„Þjálfarinn ábyrgur"

Innantómur

og orðlaus.

Ætla ekki að skrifa um íslenska landsliðið í bili, gærdagurinn var svo hrikalega skelfilegur.

Hins vegar margt gott sem Kristján félagi minn og Willum Þór tölluðu um í útsendingunni.

Það þarf að skera upp.  Allt landsliðsmálið takk.  Strax.  Meta þarf árangur KSÍ útfrá stöðu landsliða okkar í keppnum - en ekki út frá fjárfestingum eða góðum reikningum sem skila vöxtum.  Auðvitað er frábært að sjá Laugardalsvöll í dag og UEFA lítur á okkur sem alvöru þjóð.

En landsliðin okkar verða að fara að virka, yngri landsliðin að skila betri leikmönnum upp og A-liðið að vera stoltsins vert.